Tagli scelti di poesia, Spyros Aravanìs

rubrica di Nino Iacovella

traduzione di Massimiliano Damaggio

 

 

Τα βράδια

στον Τάσο Λειβαδίτη

 

Τα βράδια επισκέπτομαι τους τάφους λησμονημένων

ποιητών

και γεμίζω με μελάνι τα ανθοδοχεία τους.

Ανανεώνω με κραγιόν

τα χαμόγελα των νεκρών παλιάτσων

και κάνω συντροφιά στα εικονοστάσια των δρόμων.

Αφουγκράζομαι τις λαμαρίνες στα παλιά ναυπηγεία,

διορθώνω τα ορθογραφικά λάθη στα χαρτόνια

των ζητιάνων,

κουρδίζω τις καμπάνες στις ερειπωμένες εκκλησίες,

τακτοποιώ τις καρέκλες στα σπίτια των αυτοχείρων,

χαϊδεύω τα μαλλιά των γριών γυναικών.

Ύστερα, το χάραμα, γυρίζω σπίτι

πιο μόνος

και από τις μέρες του Φεβρουαρίου

που δεν χώρεσαν στο ημερολόγιο

και ξεπλένω στο νιπτήρα

όλη τη μοναξιά από τα χέρια μου.

 

Le sere

a Tàssos Livadìtis

 

Le sere visito le tombe dei poeti

dimenticati

e gli riempio di inchiostro i vasi.

Rinnovo con il rossetto

i sorrisi dei pagliacci morti

e faccio compagnia ai tabernacoli per le strade.

Ascolto le lamiere dei vecchi cantieri navali,

correggo gli errori di ortografia sui cartoni

dei mendicanti,

accordo le campane delle chiese in rovina,

sistemo le sedie nelle case dei suicidi,

carezzo i capelli delle vecchie.

Più tardi, all’alba, torno a casa

più solo

anche dei giorni di febbraio

senza posto nel calendario

e al lavandino mi sciacquo

la solitudine dalle mani.

 

***

 

Αγάπη είναι

 

Η αγάπη είναι

το πόδι του ανάπηρου που έχει κοπεί

αλλά σκύβει να το ξύσει,

το νεκρό σώμα φιδιού

που σπαρταρά στο χώμα,

ο απόηχος απ’ το τραγούδι κύκνου

που ’χει πριν ώρα σβήσει

και το λιπόσαρκο χέρι προκυμαίας

που περιμένει ακόμα.

 

È amore

 

È amore

la gamba tagliata del disabile

che però si china a grattarla,

il corpo morto del serpente

che si dimena a terra,

il riecheggiare del canto del cigno

prima che si spenga

e la mano scheletrica del molo

che ancora attende.

 

***

 

Η καμπάνα

 

Κάποτε χτυπάει μια καμπάνα

βγαίνουμε ξυπόλυτοι στους δρόμους

και τρέχουμε προς τον ήχο της.

Όσοι φτάνουμε με περισσότερο πληγιασμένα πόδια

φράφουμε τα καλύτερα ποιήματα.

(Εις ανάμνησιν, βέβαια πάντα, του ήχου κι όχι της θέας).

Όσοι δεν φτάνουνε ποτέ, γινόμαστε αναγνώστες.

 

La campana

 

A volte suona una campana

usciamo scalzi per le strade

e corriamo verso il suo suono.

Chi di noi giunge con i piedi più martoriati

scrive le poesie migliori.

(In ricordo, certo sempre, del suono e non dello spettacolo).

Chi di noi mai arriva, diventa lettore.

 

***

 

Έγραψα ποιήματα

 

Έγραψα ποιήματα σκαρφαλωμένος σε βράχια

με το ένα χέρι να κρατώ τα κλαδιά

με το άλλο την πένα.

Με κατηγόρησαν ότι δε δόθηκα ολόκληρος σ’ αυτήν.

Δεν είδαν, φαίνεται,

ότι όταν το σώμα μετεωριζόταν στο κενό

στο χέρι μου κρατούσα το σπασμένο κλαδί.

 

Η πένα ήταν καρφωμένη στα βράχια.

 

Ho scritto poesie

 

Ho scritto poesie aggrappato sulle rocce

con una mano tenevo i rami

con l’altra la penna.

Mi hanno accusato di non essermi dato del tutto.

Non hanno visto, pare,

che quando il corpo era sospeso nel vuoto

nella mano reggevo il ramo spezzato.

 

La penna, conficcata nella roccia.

 

 

Pubblicità